بیرون دروازه خونه خنگول ها :)

واقعا از مزایای پرایوسی تلگرم و واتس اپ اینه که کسایی که حس میکنی فضولن یا به هر دلیلی دوست نداری توی کانکتهات باشن (من خودم وقتی کسی رو از کانتکتهام ریموو میکنم که حس کنم فضولی میکنه یا سرکوفت میزنه یا قضاوت میکنه)

و بعد ازادانه عکس پروفایل میذاری و حالشو میبری.

چون با قابلیت جدید تلگرم حتی اگه موبوگرم هم داشته باشی باز کسی نمیتونه عکساتو ببینه اگه خودت نخوای.

اینکه یه جامعه اینقدر شدید گرایش داره به مواد کشیدن، سیگار، کوک وید هروئین،

اینکه جامعه ای اغلب مردمش با نتفلیکسشون مشغولن، حتی روزای تعطیل، حتی پیرمردها.

اینکه جامعه ای ادمهای پیرش اینقدر تنهان که هر روز یهو میان وسط اتاق نشیمن داد میزنن اتیش اتیش! که بهشون توجه بشه.

اینکه ادمها اینقدر پشت هم غیبت میکنن.

اینکه حتی یه عده به شدت با کتاب خوندن مشغولن، اینها ساین های خوبی نیستن.

فکر نکنین هرکی کتاب زیاد میخونه یعنی ادم خوبیه.

کتاب گاهی راه فرار از تنهایی هست. بله کتاب دوست خوبیه ولی هرکسی که کتاب میخونه ااما عاشق کتاب نیست.

اینکه سینماها حتی خالی هستن،

اینها همه علایم خطر هست.

اینکه ایرانیای اینجا از صبح تا شب یا دارن برنامه های فارسی میبینن یا توی تلگرمن یا اینستا یا که دورهمی ایرانی

یا نشستن پای این وبلاگ دارن میخونن، این یعنی تنهایی.

اینها ساین های یه جامعه بیمار هست.

رفتیم استارباکس نشستیم.

داشت میگفت من ازینا یه ریفرشر خواستم، بیا نگاه کن 90 درصدش یخه. بخدااااااااا توی امریکا حتی نصف اینم یخ نمیریزن.

بهش گفتم بیا اینو گوگل کنیم ببینیم اگه واقعا اینجوریه بریم بهشون بگیم که این چیه؟! این هیچی نداره فقط یخه.

بچه راستم میگفت کلا یخ بود.

یه سایز لارج گرفته بود، ولی همه ش یخ بود فقط.

بعد داشت غر میزد که این کاناداییا خیلی گدا و خسیسن. 

بهش گفتم آره این اخلاقا رو دیدم توشون. اون دست و دلبازی رو ندارن، خسیسن. ولی یادت نره هیچ کجای دنیا کامل نیست.

داشت میگفت تو بیین ما هر جا پارک میکنیم جا نیست درو باز کنیم بیایم بیرون، بغلی هم نمیتونه. یعنی هیچ کدوممون نمیتونیم حتی یه در رو باز کنیم از دو تا ماشین،

اون از پارکینگای توی ساختمونا و.

بعد برگشتیم بحثو عوض کردیم به خروشچف. و اینکه چرا گورباچف نوبل گرفت؟!

همون موقع یه خانومی اونور نشسته بود، 

ازونور گفت شما از امریکا اومدین!؟ روی سخنش با من بود.

بهش گفتم نه من از ایران میام، انتاریو بودم و از اونجا اومدم اینجا.

برگشت گفت ایشون از امریکا میاد؟! گفتم بله.

بعد گفت اینجا چیکار داری؟! گفتم زندگی میکنم.

پرسید سیتیزنی؟ کار میکنی؟ چی خوندی؟ شاید بگم توی سه ثانیه هزار تا سوال اینجوری پرسید. نمیدونم امریکا رفتی؟!

ایرانی بودا.

ساده و مهربونم بود.

بعد گفت ایشالا تو هم با همین پسره برو امریکا اینجا نمون (خودش اینجا روی پی ار بود)، بهش گفتم ممنون. من خودم میرم. گفت کجا میری؟ گفتم فعلا ام ای تی. ببینم بعدش چی میشه.

گفت ام ای تی همون دانشگاه خوبه توی نواداس؟!

گفتم نه ام ای تی توی شرقه.

نوادا لاس وگاس رو داره. نوادا اصلا وسطای امریکاس ربطی به دانشگاه ام ای تی نداره.

گفت خوشبحالت.

بعدم رفت :|

این بود مکالمه من و یک هموطن.

دلمم میسوزه براشون.

مشکل ما ایرانیا اینه که به پرایوسی هم اصلا احترام نمیذاریم. اصلا.

یا رفتیم یه شامی بخوریم.

یه عده ایرانی اومده بودن، با صدای بلند داد میزدن میخندیدن.

بعد نوبتی بلند میشدن عکس میگرفتن داد میزدن همه اینها رو نگاه میکردن. از بقیه هم میگرفتن :|

بعدم رفتن یکی دیگه رو از پشت یه میزی بلند کردن که بیا از ما عکس دسته جمعی بگیر :|

یعنی ما با خجالت تموم نشدنی نگاه میکردیم.

دختره رو از وسط شام بلند کردن! یکی دیگه رو اصلا. مال کانادا بود!

وای خدا.

پرایوسی هم یونجه.

موهای من، کلفتی و ضخامت و پرپشتیش، سه برابر یه دختر سفیده. ما خاورمیانه ایا کلی مو داریم. اینو دو بار دو تا ارایشگر اثبات کردن به من دقیقا سه برابره. برای همین هیچوقت نمیتونم دم اسبی ببندم حتی اگه کوتاه هم باشه.

بچه ها من توی این حدود سه سال، دو بار ارایشگاه رفتم و موهام رو کوتاه کردم.

امشب میخوام موهامو خودم کوتاه کنم با یوتیوب! ببینم چی درمیاد! اخه هر بار 45 دلار پولش میشه! 45 دلار! کلا یه دونه خط میبرن. ساده ترین مدل 45 دلاره. که همون trim کردن مو هست. یعنی فقط تهشو صاف میکنن.

نتیجه شو به شما نشون میدم ها ها ها